Աշխարհում, որտեղ տագնապը սովորական ֆոն է դարձել, իսկ վհատությունը՝ առօրեականություն, մենք շնչահեղձ ենք լինում։ Քաղաքի սմոգից չէ, ո՜չ, այլև սեփական մտքերի ծանրությունից։ Լավատեսությունը միամտություն չէ, այլև մեր հոգու թթվածինն ու կողմնացույցը՝ դեպի այն աշխարհ, որտեղ մեր ժողովուրդը բարգավաճում է։ Դա ընտրություն է՝ աշխարհին նայելն ու գիտակցելը, որ նույնիսկ ամենախավար գիշերվան հետևում է ջերմ լուսաբացը։

Փրկությունը ինքնին չի գա։ Մենք պետք է փրկենք ինքներս մեզ և աշխարհը՝ օրեցօր, քայլ առ քայլ։ Ավելի խորը շնչել, ծիծաղել տագնապների երեսին, սիրել՝ առանց հետ նայելու, երախտապարտությամբ լցված սրտով աղոթել. «Մենք ի վիճակի չենք փոփոխել քամին, բայց կարող ենք կարգավորել առագաստները»։ Ուստի եկե՛ք շնչենք, ծիծաղենք, սիրենք ու քայլենք՝ դեպի նոր օր, որտեղ ամեն շունչը սկիզբ է, իսկ ամեն ծիծաղ՝ մեր փոքրիկ հաղթանակը։

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

In a world, where anxiety has become a familiar backdrop and despondency is commonplace, we are suffocating. But not from the urban smog, but from the weight of our own thoughts. Optimism is not naivety, but oxygen for our soul and a compass leading to a world, where our people thrive. It is a choice to look at the world and realise that even after the darkest night, a warm dawn is sure to come.

Salvation will not come by itself. We need to save ourselves and the world — every day, step by step. Breathe deeper, laugh at worries, love without looking back and pray with gratitude in your heart: 'We cannot change the wind, but we can adjust the sails'. So let us breathe, laugh, love and step towards a new day, where every breath is the beginning, while every laugh is our little victory.

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

В мире, где тревога стала привычным фоном, а уныние — обыденностью, мы задыхаемся. Но не от городского смога, а от тяжести собственных мыслей. Оптимизм — не наивность, а кислород для нашей души и компас, ведущий к миру, где наш народ процветает. Это выбор — смотреть на мир и понимать, что даже после самой тёмной ночи обязательно придёт тёплый рассвет.

Спасение не придет само собой. Нам самим нужно спасать себя и мир — каждый день, шаг за шагом. Дышать глубже, смеяться над тревогами, любить без оглядки и молиться с благодарностью в сердце: «Мы не в силах изменить ветер, но мы можем настроить паруса». Так давайте дышать, смеяться, любить и шагать — навстречу новому дню, где каждый вдох — это начало, а каждый смех — наша маленькая победа.

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov #HayocPayqar

Տիգրան Ավինյանը հրաժարվել է մասնակցել իշխանությունների հակաեկեղեցական արշավին՝ այն անվանելով «անընդունելի»։ Իր հեղինակությո՞ւնն է փրկում, թե՞ առաջինն է դուրս գալիս խորտակվող նավից։ Թվում է, թե իրենց ղեկավարին հավատարիմերը դեռ իրենց հոտառությունը չեն կորցրել՝ զգում են քաղաքական դիակի հոտը։ Միևնույն ժամանակ, համայնքապետարաններից մարդկանց չեն ստիպում գրոհել Էջմիածինը, չնայած, պարգևավճարի դիմաց կարող էին։ Բայց ոչ, նախընտրում են իրենց խղճի առջև մաքուր լինել, թեկուզ անգործ, և ոչ թե հակառակը։

Արքեպիսկոպոսների ձերբակալություններ, Կաթողիկոսի հասցեին կեղտոտ ակնարկներ․․․ Սա խավարի դեմ պայքար չէ, այլ քաղաքական սեփական անզորությունից շեղելու հնարք։ Բարեփոխումների պատրանք, որի հետևում թաքնված են խուճապ, վախ և հուսահատություն. Փաշինյանի վարկանիշը նվազում է (-8%), Եկեղեցու աջակցությունը՝ աճում (+10%): Ժողովուրդը, ի տարբերություն «վարչապետի», հիշում է, թե ով էր իր կողքին դժվարին ժամանակներում։

Մայրաքաղաքի քաղաքապետը հրաժարվեց մասնակցել այս կեղտոտ խաղին, ինչը ոչ միայն նշան է, այլև իշխանության քթի տակ ցուցադրված կարմիր քարտ։ Փաշինյանը չափից շատ է տարվել խաղով, անցել է կարմիր գծերը, և նրա` եկեղեցու դեմ ճնշումները գնալով սգո մարշ են հիշեցնում։ Սակայն, ցավոք, դրա ներքո կառավարության հեղինակության վերջին փշրանքներն են թաղվում։

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

Tigran Avinyan refuses to participate in the anti-church campaign of the authorities and calls it ‘unacceptable’. Is he saving his reputation or jumping out of a sinking ship first? It seems that the loyalists still have a nose – they can feel where it smells of a political corpse. Meanwhile, in the prefectures people are not driven to storm Etchmiadzin, although they could do so – for a bonus. But no, they prefer to stay with a clear conscience and out of a job, and not vice versa.

Arrests of archbishops, dirty insinuations to the Catholicos… This is not a fight against darkness, but a focus of distraction from one’s own political impotence. This is an illusion of reforms, which hides panic, fear and despair: Pashinyan's rating is falling (-8%), the support for the Church is growing (+10%) — unlike the ‘prime minister’, the people remember who supported them in difficult times.

Today, the refusal of the mayor of the capital to get involved in this dirty game is not just a sign, but a direct red card right in the face of the authorities. Pashinyan has overplayed his hand, crossed the line, and his pressure on the Church is becoming more and more like a funeral march. However, unfortunately, the last crumbs of the government’s reputation are being buried here.

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

Тигран Авинян отказывается участвовать в антицерковной кампании властей и называет ее «неприемлемой». Спасает репутацию или прыгает с тонущего корабля первым? Похоже, нюх у лоялистов остался — чуют, где запахло политическим трупом. В префектурах тем временем не гонят людей на штурм Эчмиадзина, хотя могли бы — за премию. Но нет, предпочитают остаться с чистой совестью и без работы, а не наоборот.

Аресты архиепископов, грязные намеки в адрес Католикоса… Это не борьба с мраком, а фокус отвлечения от собственного политического бессилия. Иллюзия реформ, за которой прячутся паника, страх и отчаяние: рейтинг Пашиняна падает (-8%), поддержка Церкви растет (+10%) — народ, в отличие от «премьера», помнит, кто поддерживал его в трудные времена.

Сегодня отказ мэра столицы ввязываться в эту грязную игру — не просто знак, а прямая красная карточка прямо перед носом власти. Пашинян заигрался, пересек черту, и его давление на Церковь все больше напоминает похоронный марш. Однако хоронят тут, к сожалению, последние крохи репутации правительства.

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov #HayocPayqar

Գլոբալ մրրկայնության դարաշրջանում ադեկվատ իշխանություն ունենալը շռայլություն չէ, այլ գոյատևման տարրական պայման: 21-րդ դարում որակյալ կառավարումը ստեղծարարություն է ենթադրում. կառուցել կամուրջներ՝ ներդրումների համար, ոչ թե արգելքների պատնեշներ, տաղանդավոր անհատներին վերադարձնել ոչ թե հարկադրմամբ, այլ վերադարձի տեղը պահելով, բարեփոխումներ՝ հանուն հոգևոր արժեքների համակարգի, և ոչ թե եկեղեցու բուն գաղափարի բեմադրական խաչելության: Այս ամենը իրական, կառուցող իշխանության հատկանիշներ են։

Իշխանությունը պարզապես աթոռ և տիտղոս չէ, այն պատասխանատվություն է: Եթե նրա ուժը չի պատում լուծել իր առաջ դրված խնդիրները, ապա ինչպե՞ս կարող ենք այն անվանել: Վարչությո՞ւն: Ավելի ճիշտ՝ աբսուրդի թատրոն, որտեղ հանդիսատեսն արդեն սկսել է հասկանալ, որ ներկայացումը լավագույն սցենարով չի զարգանում: Կարելի՞ է սա իշխանություն անվանել: Ավելի ճիշտ՝ աղետի պայմաններում ժամանակավոր վարչություն:

Նիկոլ Փաշինյանի «կառավարումը» իշխանություն չէ, այլև ինքնիշխանության էժան նմանաշինվածք: Եվ որքան էլ նա հոխորտա, իրականում նա ընդամենը դիրիժոր է թուրքական սիմֆոնիայում, որտեղ իր երկրի ձայնը օրեցոր ավելի ցածր է հնչում։ Բայց երբ հնչի այդ դերերգի վերջին նոտան, պատմությունը չի հարցնի, թե ով էր դիրիժորը, այլ պարզապես կարձանագրի. այստեղ իշխանություն չկար։ Կար միայն ներկայացում, որտեղ ինքնիշխանության դերը խաղաց մի խամաճիկ։

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

In the era of global turbulence, adequate power is not a luxury, but an elementary means of survival. Quality management in the 21st century presupposes creation: building bridges for investment instead of walls of prohibitions, returning talents not under duress, but because there is a place to return, reforms for the development of the spiritual vertical instead of the theatrical crucifixion of the very idea of the church. All these are attributes of real power. The one that builds.

Power is not just a chair and a title. It is a responsibility. If it does not cope with the task, what do you call it? Management? Rather, it is a theatre of the absurd, where the audience has already begun to realise that the play is not going according to the best scenario. Can this be called power? Rather, it is only a temporary administration in the event of a disaster.

Nikol Pashinyan's ‘governance’ is not power, but a cheap imitation of sovereignty. And no matter how loudly he broadcasts, in fact, he is only the conductor of a Turkish symphony, where the part of his own country sounds quieter and quieter. But when the last note of this part is performed, history will not ask who conducted it, but will only state: there was no power here. There was only a performance, where the role of the sovereign was played by a puppet.

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

В эпоху глобальной турбулентности адекватная власть — это не роскошь, а элементарное средство выживания. Качественное управление в XXI веке предполагает созидание: строить мосты для инвестиций, а не стены из запретов, возвращение талантов не по принуждению, а потому что есть куда вернуться, реформы для развития духовной вертикали, а не театральное распятие самой идеи церкви. Все это — атрибуты настоящей власти. Той, что строит.

Власть — это не просто кресло и титул. Это ответственность. Если она не справляется с задачами, то как это назвать? Управлением? Скорее, это театр абсурда, где зрители уже начали понимать, что спектакль идет не по лучшему сценарию. Можно ли это назвать властью? Скорее лишь временная администрация при катастрофе.

«Управление» Никола Пашиняна — не власть, а дешевая подделка под суверенитет. И как бы громко он не вещал, на деле — он лишь дирижер турецкой симфонии, где партия собственной страны звучит все тише. Но когда последняя нота этой партии отзвучит, история не спросит — кто дирижировал, а лишь констатирует: здесь не было власти. Здесь было лишь представление, где роль суверена сыграла марионетка.

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov #HayocPayqar

Տեր-Պետրոսյանը, Քոչարյանը և Սարգսյանն այն ֆեոդալա-կլանային համակարգի գլխավոր ճարտարապետներն էին, որը տասնամյակներ շարունակ ներսից քայքայում էր Հայաստանը՝ ոչնչացնելով ինստիտուտներն ու բարոյականությունը, դրանով իսկ ճանապարհ հարթելով Փաշինյանի համար։ Նրանց «դարաշրջանը» մենաշնորհների, կաշառակերության, քաղաքական կեղծիքների և ժողովրդի նկատմամբ ցուցադրական արհամարհանքի երեք տասնամյակ էր։ Դա մի փուլ էր, երբ պետությունը վերածվեց փակ կորպորատիվ ցանցի, որտեղ որոշումներն ընդունվում էին հեռախոսազանգով, իսկ «բարեփոխումները» ծառայում էին զուտ որպես դրամական հոսքերը ներսում վերաբաշխելու միջո։ Այդ ժամանակվանից ի վեր «իշխանություն» բառը Հայաստանում ասոցացվում է ոչ թե պատասխանատվության, այլև բռնության և գողապետության հետ։

Փաշինյանը պատահականություն կամ այլընտրանք չէ, այլև այս ռեժիմի ուղիղ հետևանք։ Նա չեկավ «նախկիններին» ընդդեմ, այլ եկավ նրանց շնորհիվ։ Հուսահատության մատնված ժողովուրդը իրեն վստահեց մի պոպուլիստի և արդյունքում նոր աղետի առերեսվեց՝ պատերազմ, կապիտուլյացիա, Արցախի և ինքնիշխանության կորուստ, հասարակության պառակտում և նվաստացում։

Եվ ահա Քոչարյանը կրկին խոսքի իրավունք է իրեն վերապահում և գովեստներ շռայլում Սամվել Կարապետյանի հասցեին։ Միայն թե դա ոչ թե որպես աջակցություն է հնչում, այլ որպես քաղաքական անեծք և հեղինակության դեմ ուղղված թույն։

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

Ter-Petrosyan, Kocharyan and Sargsyan are the main architects of the feudal clan system that has been corroding Armenia from the inside for decades, destroying institutions and morals, clearing the way for Pashinyan. Their 'era' is about three decades of monopolies, kickbacks, political falsifications and demonstrative contempt for the people. It was a period, during which the state turned into a closed corporate network, where decisions were made on a call, and the 'reforms' were just a scheme to redistribute cash flows between their own. Since then, the word 'power' in Armenia has been associated not with responsibility, but with violence and kleptocracy.

Pashinyan is not an accident or an alternative, but a direct consequence of this regime. He did not come in spite of the 'exes', he came thanks to them. The people driven to despair relied on a populist and received a new catastrophe in response: war, surrender, loss of Artsakh and sovereignty, division of society and humiliation.

And now Kocharyan takes the floor again and hands out compliments to Samvel Karapetyan. It just does not sound like support, but like a political curse and reputational poison.

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

Тер-Петросян, Кочарян и Саргсян — главные архитекторы феодально-клановой системы, которая десятилетиями разъедала Армению изнутри, уничтожала институты и мораль, расчистив путь для Пашиняна. Их «эпоха» — это три десятилетия монополий, откатов, политических фальсификаций и демонстративного презрения к народу. Период, за который государство превратилось в замкнутую корпоративную сеть, где решения принимались по звонку, а «реформы» были лишь схемой для перераспределения денежных потоков между своими. С тех пор слово «власть» в Армении ассоциируется не с ответственностью, а с насилием и клептократией.

Пашинян — не случайность и не альтернатива, а прямое следствие этого режима. Он не пришёл вопреки «бывшим», он пришёл благодаря ним. Народ, доведённый до отчаяния, сделал ставку на популиста и получил в ответ новую катастрофу: войну, капитуляцию, утрату Арцаха и суверенитета, раскол общества  и унижение.

И вот теперь Кочарян снова берёт слово и раздаёт комплименты в адрес Самвела Карапетяна. Только звучит это не как поддержка, а как политическое
проклятие и репутационный яд.

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov  #HayocPayqar

Փաշինյանը Աբու Դաբիում կրկին վաճառեց հայոց հպարտությունը՝ խաղաղության պատրանքի դիմաց։ Իբրև թե «հավասար և խաղաղ» համաձայնագիր էր քննարկվում, սակայն իրականում՝ Հայաստանի քողարկված կապիտուլյացիա։ Արդյունքը սպասելի էր. 5 ժամ բանակցություններ՝ 0 առաջընթաց։ Միայն քրտինք «վարչապետի» ճակատին․ չափազանց շատ ջանք գործադրեց տիրոջը հաճոյանալու համար։ Մինչդեռ Հայաստանը հերթական անգամ խոցելի իրավիճակում է։ Մի՞թե այն դեռ սովոր չէ նման կառավարմանը։

Փաշինյանը դեռ երազում է մի «պայմանագրի» մասին, որն ավելի շատ սահմանադրական ինքնասպանություն է հիշեցնում։ Խաղաղությո՞ւն։ Ավելի շուտ՝ Հայաստանի կոկորդը սեղմող օղակ։ Տնտեսական խայծերը՝ առևտուրը, տարանցումը, սահմանազատումը, կհանգեցնեն Ադրբեջանի կողմից ճնշման աճի և Հայաստանի անվտանգության կորստի։ Իսկ ի՞նչ կասեք բանակցություններից առաջ ընդդիմության ձերբակալությունների մասին՝ սա դավաճանության պսակն է։

Եթե խաղաղության գինը կապիտուլյացիան է, ապա չափազանց թանկ ենք վճարում։ Սակայն Փաշինյանը, ինչպես Հուդան, ակնածանքով համբուրում է թշնամու՝ ադրբեջանական ճակատը, մինչդեռ դավաճանության գինը կվճարեն հայերը։ Այնուամենայնիվ, ամբողջ դիվանագիտական ֆարսում պետք է հասկանալ. պատմական թշնամիները ընկերներ չեն դառնում Աբու Դաբիում մի բաժակ թեյ կիսելուց հետո

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

In Abu Dhabi, Pashinyan once again sold the Armenian pride for a mirage of peace. An allegedly ‘equal and peaceful’ agreement was discussed, but in fact – the veiled capitulation of Armenia. The result should not have surprised you: 5 hours of negotiations – 0 breakthroughs. Only the sweat on the forehead of the ‘prime minister’, who was trying very hard to please his master. In the meantime, Armenia once again remains in a vulnerable position. But it is used to such management, isn’t it?

Pashinyan still dreams of an ‘agreement’ that smacks of constitutional suicide. Peace? Rather, a tightening noose for Armenia. Economic carrots – trade, transit, demarcation – will result in increased pressure from Azerbaijan and loss of security. As for the arrests of the opposition before the negotiations, this is just the cherry on the cake of betrayal.

If the price for peace is surrender, it is too expensive. However, like Judas, Pashinyan reverently kisses the enemy on the Azerbaijani forehead, while the price for betrayal will fall on the shoulders of Armenians. Nevertheless, it should be understood behind all the diplomatic farce: historical enemies do not become friends over a cup of tea in Abu Dhabi.

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

В Абу-Даби Пашинян снова продал армянскую гордость за мираж мира. Обсуждали якобы «равный и мирный» договор, а по сути завуалированную капитуляцию Армении. Результат не должен был вас удивить: 5 часов переговоров — 0 прорывов. Только пот на лбу «премьер-министра» — уж очень сильно старался угодить хозяину. В то время как Армения в очередной раз остается в уязвимом положении. Ей ли не привыкать при таком управлении?

Пашинян все еще грезит «договором», который пахнет конституционным самоубийством. Мир? Скорее, затягивающаяся петля для Армении. Экономические пряники — торговля, транзит, демаркация — обернутся усилением давления Азербайджана и утратой безопасности. А что насчет арестов оппозиции перед переговорами — это просто вишенка на торте предательства.

Если цена миру капитуляция — это слишком дорого. Однако Пашинян, как Иуда, благоговейно целует врага в его азербайджанский лоб, при этом расплата за предательство ляжет на плечи армян. Тем не менее за всем дипломатическим фарсом следовало бы понимать: исторические враги не становятся друзьями за чашкой чая в Абу-Даби.

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov #HayocPayqar

Փաշինյանի քաղաքական հաղթանակի գագաթնակետը տնտեսական կամ դիվանագիտական ​​հաջողությունը չէ, այլ ադրբեջանական քարոզչամեքենայի գովերգը։ Ոչ թե հայ ժողովրդինը, այլ նրանց կողմից, ովքեր ջնջում են Արցախը քարտեզներից և հայերին անվանում «տարածաշրջանի հյուրեր»։ Կեցցե՛ս, Նիկո՛լ։ Ամեն օր չէ, որ հային Բաքվից գովասանք են ուղղում։

Ներբողի հեղինակը վրացի է։ Թե բա՝ չեզոք կողմ, գրեթե անկախության հրեշտակապետ։ Ադրբեջանական ամբիոնից հայկական քաղաքականության վերաբերյալ վրացական տեսակետ։ Ինչ խոսք՝ Հարավային Կովկասի սուրբ ոգին։ Պատկերն ամբողջացնելու համար մնում է հրավիրել մի թուրք պրոֆեսորի՝ հետգրություն թողնելու համար։

Ուղերձը պարզ է. Փաշինյանը միակն է, ով համարձակվեց «հերոսություն» անել՝ պայքարել եկեղեցու և «Կրեմլի գործակալների» դեմ։ Սաակաշվիլին ժամանակին տեղի տվեց և «չպատժեց» գործակալներին, և ահա Վրաստանը ճգնաժամ է ապրում։ Իսկ Փաշինյանը իսկական ասպետ է, ով բանտարկեցՀայ Առաքելական Եկեղեցու աջակից Սամվել Կարապետյանին, հանրային վստահություն վայելելու համար։ Դե ինչ, տրամաբանական է. վարկանիշի անկման ֆոնին ավելի լավ է պայքարել ոչ թե իրական թշնամիների, այլ ներքին հեղինակությունների դեմ։

Եթե իշխանությունը սպասում է, որ իրեն Բաքվից կպաշտպանեն, գուցե նրանք այլևս դաշնակիցներ չունեն Երևանո՞ւմ։

✊ Միացի՛ր Սամվել Կարապետյանի աջակիցներին

The pinnacle of Pashinyan's political triumph is not the successes in economy or diplomacy, but the laudatory ode on an Azerbaijani propaganda resource. But not by the Armenian people, but by those who erase Artsakh from the maps and call Armenians ‘guests in the region’. Bravo, Nikol! It is not every day that an Armenian is praised by Baku.

The author of the raptures is a Georgian. Allegedly a neutral party — almost an archangel of independence. A Georgian view on Armenian politics from the Azerbaijani rostrum. Seems like the Holy Spirit of the South Caucasus! To complete the picture, it only remains to invite a Turkish professor to finish the afterword.

The message is simple: Pashinyan is the only one who has decided on ‘heroism’ — the struggle against the Church and ‘the agents of the Kremlin’. Saakashvili caved in and did not ‘punish’ the agents, so Georgia found itself in trouble. But Pashinyan is a real knight, who imprisoned Samvel Karapetyan, a defender of the Church, who enjoys the trust of society. Indeed, it is logical: against the background of falling ratings, it is better to fight with reputable people internally, rather than with real enemies.

If the government needs to be protected by Baku, maybe it no longer has allies in Yerevan?

✊ Join the ranks of Samvel Karapetyan’s supporters

Вершина политического триумфа Пашиняна — не успехи в экономике или дипломатии, а хвалебная ода на азербайджанском пропагандистском ресурсе. Не от армянского народа, а от тех, кто стирает Арцах с карт и называет армян «гостями в регионе». Браво, Никол! Не каждый день армянина хвалят из Баку.

Автор восторгов — грузин. Якобы нейтральная сторона, почти архангел независимости. Грузинский взгляд с азербайджанской трибуны на армянскую политику. Ну прямо святой дух Южного Кавказа! Для полноты картины осталось только пригласить турецкого профессора дописать послесловие.

Посыл простой: Пашинян — единственный, кто решился на «героизм» — борьбу с Церковью и «агентами Кремля». Саакашвили прогнулся и не «наказал» агентуру, и Грузия оказалась в беде. А вот Пашинян — настоящий рыцарь, который посадил Самвела Карапетяна — защитника Церкви, пользующегося доверием в обществе. Ну да, логично: на фоне падающих рейтингов лучше всего бороться не с реальными врагами, а с внутренними авторитетами.

Если власти нужно, чтобы ее защищали из Баку, может, у нее уже не осталось союзников в Ереване?

✊ Вступай в ряды сторонников Самвела Карапетяна

#QaylAraMerjirTurkin #MerDzevov #HaykakanDzevov #HayocPayqar