همایون ارشادی 🖤

۱۳۲۶ - ۱۴۰۴

🤩 @Guitartino

داستانی از تغییر، تحول، تجربه و تأثیراتی که به‌ تدریج حس می‌شوند و تنها در چند دقیقه به سرانجام می‌رسند؛ "ایدا" داستانی ساده را با میزانسن‌هایی ساده‌تر در قاب‌هایی همچون چند نقاشی جذاب، روایت می‌کند.

🎞 Ida - 2013
🎬 7.4/10
🍅 95%
⚪️ 91%
🟢 4/5

🤩 @Guitartino

✍️ درباره دو قسمت ابتدایی سریال Pluribus، ساخته وینس گیلیگان (خالق جهان برکینگ بد)

سمفونی سرخوشان

🟡 شاید اگر خلاصه‌ داستان را پیش از تماشای سریال خوانده‌اید و از طرفداران پروپا قرص «برکینگ بد» و «بهتره با ساول تماس بگیری» به‌شمار می‌روید، قسمت اول «پلوریبوس» آنچنان تعلیق درگیرکننده، تمهید پرکشش و ماجرای جذابی برای‌تان نداشته باشد؛ بلکه شاید بیشتر شاهد وقفه‌های بلندمدت در واکنش به موضوعی باشید که پیش‌تر در تبلیغات سریال و خلاصه داستان از آن پرده‌برداری شده بود.

🟡 قسمت اول با معرفی و مکث بر موضوع همان قصه افشا شده، پیش می‌رود: قصه همه‌گیری شبه ویروسی که تک‌به‌تک مردم جهان را به وحدت فکری می‌رساند تا یک دنیای به‌ظاهر آرمانی و به‌واقع ترسناک را بنا کند. قصه کارول، نویسنده‌ای که برخلاف دیگران از این پاندمی در امان مانده تا جهان را از این سرخوشی و خوشبختی دهشتناک نجات دهد.

🟡 قسمت دوم نیز با همان الگوی قسمت اول و با ضرباهنگ کندتری دنبال می‌شود تا دقیقه ۳۰ که قصد دارد به نقطه عطف جالب توجهی برسد اما خروجی‌اش چندان چنگی به دل نمی‌زند: هم‌صحبتی کارول با ۵ نفری که همانند او به آن شبه ویروس مبتلا نشدند می‌توانست موتور محرک داستان باشد اما شباهت آن‌ها با مبتلاشدگان، اختلاف‌نظرشان با کارول و دست‌آخر کشمکش شکل گرفته، چندان موثر از آب در نمی‌آید تا پایان صحنه آخر که باید دید در قسمت سوم به کجا می‌رسد.

🟡 دو قسمت اول با روندی عادی و تا حدودی کسالت‌بار طی شد؛ به شکلی که انگار جناب گیلیگان سعی کرده با توجه و تمرکز بیشتر به کارگردانی و با کمترین سرعت در قصه‌پردازی، یک پایلوت دوساعته را هر آن‌طور که شده به سرانجام برساند: روی اجرای «پلوریبوس» در مقایسه با «برکینگ بد» و «بهتره با ساول تماس بگیری» که ساختار ساده‌‌‌تری داشتند، بیشتر وقت گذاشته شده، همان‌طور که به تبع ژانرش (علمی / خیالی) هزینه بیشتری شده اما تا کنون به جذابیت دو اثر قبلی نرسیده.

🟡 انتظار از کسی که جهان «برکینگ بد» را با آن همه ظرافت و خلاقیت به ارمغان آورد، بیش‌تر از آن چیزی است که در دو قسمت ابتدایی «پلوریبوس» دیدیم. برخلاف ادعای مشترک موج‌های تبلیغاتی، آغاز مجموعه به‌شدت معمولی بود؛ هرچند باید منتظر ماند تا دید خالق سریال، با این دستمایه که جنبه‌های سیاسی و کنایی زیادی هم دارد، چه خواهد کرد. انتظار بیش از این حرف‌هاست.

✍️ بهراد رشوند

🤩 @Guitartino

✍️ درباره فیلم جدید "صراط"، برنده جایزه هیئت داوران کن

کولی تر از ترانه

🔻 این فیلم حتی برای آن‌ دسته از بینندگانی هم که دارای قوّه «درست حدس زدن»، «دقیق پیشبینی کردن» و «پیشگویی اتفاقاتِ» پیش‌روی قصه هستند، در قالب یک اثر شوکه‌کننده، پُرتعلیق و غیرقابل پیشبینی ظاهر می‌شود؛ از آن‌ها که رسم و رسوم رودست زدن / بی‌رحم بودن را خوب می‌دانند و در فریب دادن / بازی دادن فکر و ذهن مخاطب مهارت دارند.

🔻 داستان درباره پدری به اسم لوییس است که به همراه پسرش به دل بیابان‌های مراکش زده تا دخترش را که ۵ ماهی می‌شود که گم‌شده، پیدا کند. اما این مک‌گافین ماجرا و حکم قلاب کارگردان را دارد برای جذب بیننده‌ای که نمی‌داند قرار است با چه مسیر هولناکی روبه‌رو شود و همچنین نقش دام و تله‌ای برای تک‌به‌تک شخصیت‌هایی را ایفا می‌کند که مثل مخاطب، نمی‌دانند خالق فیلم چه خوابی برای‌شان دیده است.

🔻 پس لوییس به‌همراه پسرش با گروهی از آدم‌های آس‌و‌پاس و عاطل‌وباطل راهی جاده می‌شوند، از نگاه دوربین، خط ممتد آسفالت را طی می‌کنند، به خط منقطع می‌رسند تا اینکه از مسیر منحرف شده و فرمان کمپر را به مسیر خاکی بچرخانند؛ همان‌طور که در ادامه از مسیر اصلی قصه منحرف می‌شوند و با موانعی دست‌و‌پنجه ‌نرم می‌کنند که رسیدن به مقصد را برای‌شان سخت و دشوار، ناممکن و محال و حتی بی‌ارزش و مهمل جلوه می‌دهد.

🔻 استفاده مهندسی‌شده فیلمساز از عنصر جاده، موسیقی، رقص و بیابان، فضای مرموز و مبهوت‌کننده‌ای را رقم زده که فرصتی به اشک ریختن و غصه خوردن برای اتفاقات بی‌رحمانه و ناگهانی داستان را نمی‌دهد. فیلم پُر شده از سکوت، سکون، مکث‌ها و ضرباهنگ آرامی که هم می‌تواند به‌عنوان نقطه ضعفش تلقی شود، هم به پیشبرد تعلیقِ اثر بی‌رحم و شگفت‌آوری کمک کند که در انتها نیز، همان‌قدر معلق و همان‌قدر نامعلوم به پایان می‌رسد.

✍️ بهراد رشوند

🤩 @Guitartino