بعضی‌ها هستند که همیشه یک جور فاصله‌ی مصنوعی دور خودشان می‌کشند. نه از سر قدرت واقعی، بیشتر شبیه یک نمایش دائمی. طوری رفتار می‌کنند که انگار معنایی عمیق‌تر و خاص‌تر از دیگران فهمیده‌اند، اما وقتی دقیق‌تر نگاه کنی، می‌بینی بیشتر کلمات را هم غلط می‌فهمند. این مدل آدم‌ها معمولاً در بحث‌ها افراطی می‌شوند؛ به اسم دفاع از یک ابژه، عملاً تبدیل می‌شوند به کسانی که همان زخم‌ها را بیشتر می‌خراشند. انگار لذت می‌برند از اینکه هر موضوع‌ ساده‌ای را تا مرز اغراق ببرند و بعد در آن اغراق غرق شوند. در نگاهشان، همه اشتباه می‌کنند جز خودشان. هر نقدی را سوءتفاهم می‌خوانند، هر گفت‌وگویی را جنگ، و هر تفاوت نظری را نشانه‌ی جهل دیگری. نتیجه این می‌شود که به جای اینکه حرفشان وزنی داشته باشد، همه‌چیز حالت شعار پیدا می‌کند. پشت سر هم تکرار، بدون مکث، بدون عمق. و در نهایت، از آن چیزی که فکر می‌کنند «فراتر بودن» است، فقط یک حالت کاریکاتوری باقی می‌ماند.