صبح که رسیدم بیمارستان، همه چیز مثل همیشه بود. همون راهروهای باریک، همون بوی ضدعفونی‌کننده‌ی تند، همون سلام‌های نصفه‌نیمه‌ی خواب‌آلود قبل از شیفت. وسط صبحونه خوردن بودیم که دیدم یه دسته‌گل و دو جعبه خرما و حلوا گذاشتن روی میز. پرسیدم اینا واسه چیه؟ یکی از همکارهای خدمات‌مون گفت: «نشنیدی؟ فلانی مُرده!»
دست‌هام یخ کرد. انگار جمله‌اش رو گذاشته باشه توی آب یخ و گفته باشه. ادامه داد: «خودکشی کرده. با دارو. توی خونه‌. تنها.» همه‌چی از همون لحظه رنگ باخت. صداها خفه شدن. حتی اون صدای تکراریِ بوق مانیتور اتاق عمل هم دیگه نمی‌اومد. فقط یه سکوتِ خسته بود، سنگین‌تر از هر صدایی که می‌شه شنید. این صحنه رو بارها تصور کردم: یه دختر جوون، توی خونه‌ی مجردی، با لبخند مصنوعی روزهای آخر، نشسته توی اتاقش، شاید یه چای نیمه‌خورده جلوشه، شاید آخرین پیامی که گرفته دیده نشده مونده. و بعد تصمیم‌ش رو می‌گیره. سکوت. پایان. به خودم فحش دادم. به این شهر، به این کار، به این بی‌رحمی که اسمش رو گذاشتن «زندگی». به این‌که چطور یکی از خودمون، یکی که هر روز از کنارش رد شدیم، بی‌صدا تموم شد و هیچ‌کدوم نفهمیدیم. ما که برای ایست قلبی بیمار تا سه صبح می‌دویم، واسه مرگِ یکی از خودمون فقط شونه بالا انداختیم و ناراحت شدیم و گفتیم خدا بیامرزدش. زندگی، گاهی شبیه یه اتاق بی‌نوره. پر از صدا، پر از اضطراب، اما در نهایت، توی اون تاریکی، هر کسی با خودش تنهاست.

حساب باز کنید ببینیم یه میلیارد رو بهمون می‌دن یا نه. من عاشق پول مفتم! :)))

روی لینک زیر کلیک کرده و اپلیکیشن بلو را نصب کنید.کد «NBCVFA» را در قسمت کد معرف وارد و فرآیند بازکردن حساب را تکمیل کنید.
https://blubank.com/#footer