این همه رنج، این همه زخم، و این همه غصه کافی نبود که این همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند ؟


#سال_بلوا
#عباس_معروفی

@Sadegh_Hedayat©

از همه خسته‌ام؛ ولی دوست دارم بخندم و تنهایی نمی‌توانم ‌.

#امیل_چوران
#اعتراف‌ها_و_نفرین‌ها

@Sadegh_Hedayat

تَنی آنجا بی‌حس و حرکت افتاده، من او را نمی‌شناسم، اما روحم همه‌چیز را می‌بینه و می‌فهمه!... اوف، اوف. اما من همهٔ یادگارهام، همهٔ زندگیم با همین جسممه. وقتی که جسمم را نشناسم، هان! دیگر چی برام می‌مانه؟ چه‌چیزی می‌تونه برام ارزشی داشته باشه؟... فقط حسرت!


#صادق_هدایت
#حاجی_آقا

@Sadegh_Hedayat

جانم
بر بلندای مغاک
ریسمانی کشیده است
بر جانم
بند می‌بازم.


#ولادیمیر_مایاکوفسکی
ترجمه‌ #مدیاکاشیگر



@Sadegh_Hedayat©

فكر نميكنم كسانی كه بوف كور هدايت را يكی از بهترين رمان های سده بيستم دانسته اند، به راه خطا رفته باشند. بهجت نجاتی گيل اين شاهكار را با ترجمه ای بسيار موفق به تركی برگردانده است. درخوانشم اين ترجمه را اساس كار قرار دادم: Varlik Yayinlari 1977.
اين رمان را نخستين بار آندره برتون، رهبر سوررئاليست ها، شايد به اين دليل كه با ادبيات تخيلی همخوانی داشت، ‌ستوده است. وی در مصاحبه ای در سال 1953 بوف كور را، شاهكار ناميده و گفته است بايد آن را در كنار آثاری چون اورليای ژرار دونروال، گراديوای ويلهلم ينسن، ميسترير (رمزو رازها) كنوت هامسون جای داد. اين اثر در اواخر1960 و در دهه هفتاد، با موجی از علاقه مواجه شد. در مقدمه ای كه آلن وارنر بر يكی از ترجمه های انگليسی بوف كور نوشته تأكيد كرده، بچه هيپی ها بوف كور مي خوانند. گذشته از آن وی خاطر نشان مي كند كه در «جنبش اعتراضی» دهه هفتاد، در كنار آثار هسه و بكت، بوف كور هم جا می گيرد. در اين قصه، ناخودآگاه وجود دارد، روياها، ‌وهم ها و ماجراهايی غيرعادی. اما اين محيط سوررئاليستی نتيجه ساختمانی است كه به شكلی بی اندازه منطقی ساخته شده و نتيجه خلاقيت نويسنده آن است. چنان كه انگار جای معنای هر واژه ای، هر اصطلاحی، هرمعنای كنايی ای، كه اين ها يادآوردشان اند، به دقت محاسبه شده است. موفقيت رمان نتيجه درست درآمدن اين حساب هاست. بوف كور اثری نيست كه آن را نويسنده ای كه فقط شكل های قصه های سنتی خود را می شناسد نوشته باشد، آن را نويسنده ای نوشته كه ادبيات را، ادبيات جهان را، خيلی خوب می شناسد.


#خواننده_كور
#اوغوز_دميرآلپ

@Sadegh_Hedayat©

ایرانی‌ها خودشان را فرانسویِ شرق می‌دانند و گمان می‌کنند خیلی باهوشند اما ملّتی به حماقت اینها کمتر دیده شده است.
حقیقت تلخی است ولیکن آنچه می‌بینیم این نظر را تأئید می‌کند. باید سوخت و ساخت؟ چرا باید؟ از این احمقانه‌تر نمی‌شود. آیا مفهوم زندگی این بود که آدم شاهد رجاله‌بازی یک‌دسته مادرقحبه بشود؟ ما که زیر محکومیت خودمان را امضاء کرده‌ایم.به درک!



#صادق _هدایت
#هشتاد_و_دو_نامه_به_حسن_ شهید_نورائی

@Sadegh_Hedayat

دریغا كه بار دگر شام شد ،
سراپای گیتی سیه فام شد ،
همه خلق را گاه آرام شد ،
مگر من ، كه رنج و غمم شد فزون ...

Modernclassic Ambient
Drone Depressing

@Sadegh_Hedayat©

صبح به خانه برگشتم و، لرزان از هَذیانی غم‌آلود و یخین، سرمایی به بستر رفتم. کمی پیش‌تر، در اتاقِ دوستانت، طرح‌های فردایت — یعنی دشمنانِ من، یعنی توطئه‌هایی علیه‌ی من — فکرهای همان ساعتت — یعنی مکان‌هایی گُنگ و دست‌نیافتنی — همه مرا از تو جدا می‌کردند. اکنون که از تو بسیار دورم، این حضور ناقص، این نقابِ گریزانِ غیبتِ ابدی که بوسه‌ها به‌سرعت پیش می‌زنند، به گمانم برای نشان‌دادن چهرهٔ واقعیِ تو و برآوردن آرزوهای دلِ من، بس باشد. ناگزیر باید می‌آمدم، دور از تو! چه غمین و سردم؛ اما به چه افسونی ناگهان رؤیاهای آشنای شادکامیِ ما دوباره بالا می‌گیرد، شادمانه و بی‌وقفه در سرم بالا می‌گیرد: این دودِ تیره بالای شعله‌ٔ روشن و سوزان؟ در دستم، که زیر پتوها گرم شده، بوی سیگارهای رُزی که به من دادی تا بکشم، جان می‌گیرد. دهانم را به دستم می‌فشارم و زمانِ درازی عطری را فرو می‌برم که در گرمای خاطره، موج‌های سنگینی از مهربانی، شادکامی و از "تو" می‌پراکند. آه، دلدارم! هنگامی که می‌توانم به‌آسانی از تو بگذرم، هنگامی که شادمانه در یادِ تو — که دیگر همه‌ی اتاق را فرا گرفته — شناورم، بی‌ آن که نیازی به نبردی با سدّ تنِ عبورناپذیرِ تو باشد، این را شگرف و مقاومت‌ناپذیر به تو می‌گویم: که نمی‌توانم از تو بگذرم. این حضورِ توست که به زندگیِ من این رنگِ فاخر، غم‌آلود و گرم می‌دهد.


#خوشی‌ها_و_روزها
#مارسل_پروست




@Sadegh_Hedayat©