من طاقتش را ندارم—آخر چقدر زیبایی تو!
شب که می‌شود
گیسوی تو می‌درخشد،
شکوه‌مند و غم‌انگیز، همچون پژواک خون بر سپری جنگی.
چشمان تو هوا را به تپش می‌اندازد،
خانه را نورافشان می‌کند،
کشوها خود به خود گشوده می‌شوند و
فرش‌ها همچو رود از پله‌ها سرازیر.
دندان‌های ستاره‌گونت
بند دلم را صاعقه‌وار پاره می‌کنند.
من طاقتش را ندارم—آخر چقدر زیادی تو!
دم تو گرم اما با آن پیشانی کوتاهت،
که می‌گذارد هر چه بیشتر بپردازم
به لب‌های زیبایت
به دندان‌های فریبایت.

نینا کاسیان
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

من در تنور سبز می‌سوختم
تو در تنور سیاه.
و شعله‌هامان همچون دو طایفه‌ی رقیب
از هم کینه به دل داشتند.

با این همه از دودکش‌ها که بیرون آمدیم
دو ستون دودِمان
به یک آسمان سر سپردند وُ
به یک مرگ مُردند.

نینا کاسیان
نرجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanboudi

نایُل برن/ایرلند

@tomashghulemordanatboudi

از هم جداشان نمی‌توان کرد
رازها لاعلاج‌اند:
تاریکیِ زیرِ دامن پیرزن
شورتِ نخ‌نمایش موقع مرگ
گره دستمال‌گردنِ پیرمرد
عضو ازکارافتاده‌ی روی جسدش

پیرمرد با قاب عکس زن زندگی می‌کند
پیرزن با قاب عکس مرد:
همانقدر خیره که به دوربین زل زده‌اند



روتخر کوپلاند
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi