می دونی خسته ترین روح در خانواده کیه ؟ فرزند اول

روح فرزند ارشد مثل یه کتابه…
کتابی که خیلی از فصل‌هاش هیچ‌وقت نوشته نشدن.
جاهایی که باید پر از بازی و خنده می‌بود، با مسئولیت و توقع پر شد.

از همون اول یاد گرفتی «بزرگ‌تر» بودن یعنی لبخند بزنی حتی وقتی دلت گریه می‌خواست. یعنی همیشه مراقب باشی، حتی وقتی خودت نیاز به مراقبت داشتی.

کم‌کم همه به قوی بودنت عادت کردن. کسی نفهمید این قدرت، چه‌قدر خسته‌ت کرده.
حالا ازت می‌پرسم:
آخرین بار کی کسی بهت گفت «تو هم حق داری بچه باشی»؟
آخرین بار کی به خودت اجازه دادی فقط برای دل خودت بخندی؟

شاید وقتشه این کتاب نانوشته رو دوباره باز کنی.
این‌بار فصل‌هاش رو پر کنی با آرامش، با خنده‌های بی‌دلیل، با لحظه‌هایی که فقط مال خودته.

✨ تو هم اگه فرزند ارشد بودی، این حرفا رو حس کردی؟ برام بنویس…
چون اینجا جاییه برای شنیده شدنِ خستگی‌های تو.
https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O

‏چون ناخودآگاه ما تمایل به بازسازی موقعیت‌هایی که قبلاً تجربه کردیم داره، حتی اگه آسیب‌زا بوده‌ باشن.
حالا چرا این تمایل وجود داره؟
چون ذهن ما سعی داره چیزی که حل‌نشده رو دوباره تجربه کنه تا شاید این بار «پایان متفاوتی» براش بسازه، اما در واقع فقط گرفتار چرخه تکرار می‌شه.

https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O

سازگاری بیش از حد عزیزت نمیکنه، بی‌ارزشت میکنه.
https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O

علم می‌گوید: ارتباط دوستی، شفابخشه!

​مطالعات انجام شده در دانشگاه آکسفورد نشان داده‌اند، زنانی که حداقل دو بار در ماه با دوستان نزدیک خود معاشرت می‌کنند، سطوح بالاتری از هورمون‌های اکسی‌توسین و سروتونین را ترشح می‌کنند. این هورمون‌ها مستقیماً با شادی، تسکین استرس و تعادل عاطفی مرتبط هستند.
​محققان حتی مشاهده کردند زنانی که هر چند هفته یکبار دور هم جمع می‌شوند، سلامت سیستم ایمنی بهتر، اضطراب کمتر و رضایت بالاتری از زندگی را گزارش می‌دهند.
​این صرفاً یک سرگرمی نیست؛ بلکه یک پدیده نورو‌شیمیایی است. دوستی به معنای واقعی کلمه، سیم‌کشی مغز را برای دستیابی به آرامش و حس ارتباط مجدد تنظیم می‌کند.
https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O

غیب شدن بی‌دلیل تو رابطه، به خاطر ناتوانی در مواجهه اتفاق می افته.

گوستینگ یعنی ترس از صداقت، ترس از گفت‌وگو و ترس از پذیرش مسؤولیت.

آدمی که ناگهان و بدون هیچ توضیحی ناپدید میشه، پارتنرش رو حتی شایسته ی توضیح نمی دونه و با این کارش شدیداً حس ارزشمندی اون فرد رو نابود می کنه.

حتی اگه دیگه دوستش نداری، مسوولیت احساست رو بپذیر، حتی اگه خیلی برات سخته توضیح بده و محترمانه از رابطه خارج شو.

پارتنرت حق داره بعد از تو وارد رابطه ی جدیدی بشه، ولی وقتی بی خبر می ذاری و می ری، اون دیگه به هیچکس نمی تونه اعتماد کنه.

«نذار بشه محال واسه ش، باور عشق آدما...»

حست نسبت به آدمی که گوستینگ می کنه چیه؟
تنفر؟
خشم؟
دلسوزی؟
برام بنویس.
https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O

تا به حال برایتان پیش آمده که بی‌دلیل خسته، بی‌حوصله یا مضطرب باشید؟ شاید ردپای این حال بد، در احساساتی باشد که روزها یا حتی سال‌هاست به بعد موکولشان کرده‌اید.

به این الگوی دفاعی ناخودآگاه می‌گویند «تعلل عاطفی». ما یاد گرفته‌ایم برای بقا در شرایط سخت، احساسات دردناک را سرکوب کنیم و به خودمان قول بدهیم «بعداً» در یک زمان مناسب با آن‌ها روبرو شویم. اما آن «بعداً» هیچ‌وقت نمی‌رسد. آن غم پردازش‌نشده، آن خشم فروخورده یا آن ترس دیده‌نشده، از بین نمی‌رود، بلکه در عمیق‌ترین لایه‌های روان ما ته‌نشین می‌شود و خودش را به شکل‌های دیگری نشان می‌دهد:
✓ خستگی مزمنی که با خواب هم برطرف نمی‌شود.
✓ دلشوره‌ای دائمی که دلیلش را نمی‌دانید.
✓ دردهای جسمانی مانند سردرد و مشکلات گوارشی.
✓ واکنش‌های هیجانی انفجاری به مسائل کوچک.

اما چطور می‌توانیم از این چرخه خارج شویم؟

قدم اول: نام‌گذاری بدون قضاوت
هر شب فقط ۲ دقیقه وقت بگذارید و از خود بپرسید: «امروز چه احساساتی را تجربه کردم؟» شاید کمی حسرت، اندکی خشم یا ذره‌ای شادی. فقط آن‌ها را نام ببرید. همین پذیرش اولیه، قدرت آن‌ها را کم می‌کند.

قدم دوم: ایجاد «پنجره احساس»
لازم نیست در غمتان غرق شوید. یک زمان‌سنج را برای ۵ دقیقه تنظیم کنید. در این پنجره کوتاه، به خودتان اجازه دهید آن احساس را کاملاً حس کنید. به یک موسیقی غمگین گوش دهید، در خلوت خود فریاد بزنید یا فقط گریه کنید. به آن هیجان، یک فضای امن و محدود بدهید.

قدم سوم: گفت‌وگوی کنجکاوانه
به‌جای فرار از احساستان، با کنجکاوی به آن نزدیک شوید. از خودتان بپرسید: «این اضطراب چه پیامی برای من دارد؟» یا «این خشم می‌خواهد از چه چیزی محافظت کند؟». هدف پیدا کردن جواب قطعی نیست، بلکه تغییر رابطه شما از «مقابله» به «گفت‌وگو» است.

شما کدام احساس را بیشتر از همه به تعویق می‌اندازید؟

https://t.me/+Prt0r5wgLPPSJ37O