همچنان که میوه‌های رسیده، راحت‌تر شاخه را رها می‌کنند، زندگی‌های به کمال رسیده نیز، آسان‌تر به مرگ تن می‌دهند. نیچه میگوید:  تنها کسی مرگِ بهنگام خواهد داشت که زندگی بهنگامی داشته است.

آنچه کامل شده، هر آنچه رسیده و پخته شده، خواهان مرگ است. آنچه نارس است، می‌خواهد زندگی کند. هر آنچه در رنج است، می‌خواهد زنده بماند تا شاید رسیده و شادان و دلخواه شود، دلخواه از آن‌ رو که هر چه فراتر روَد، برتر و درخشان‌تر شود….

پس تا زنده‌ای، زندگی کن....! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.

برگرفته شده ار کتاب چنین گفت زرتشت_ نیچه


چون بپخت و گشت شیرین لب‌ گزان
سست گیرد شاخ‌ها را بعد از آن....

مولانا

@awareness_diamonds

"خاخام جاشوا لیبمن" کتابی از خاطراتش نوشته است که عنوان بسیار جالبی دارد، بخش اول کتاب بسیار با معناست، او مینویسد: «وقتی جوان بودم و از دانشگاه فارغ التحصیل شدم به این فکر افتادم که برنامه و نقشه ای ترسیم کنم که دقیقاً میخواهم به چه چیزهایی در زندگی برسم؟ من فکر کردم که یک نقشه و برنامه به من کمک میکند تا زندگی ام را به خوبی سر و سامان دهم.

او این لیست را برای خودش مینویسد: دوست دارم مردی ثروتمند شوم. دوست دارم همسری زیبا داشته باشم، میخواهم مشهور باشم، میخواهم افتخار کسب کنم میخواهم انسانی اخلاق مدار باشم.....او در این لیست بیست هدف برای خودش مینویسد، که شامل هر چیزی میشود که یک انسان آرزوی آن را دارد. هر چیزی که یک انسان میتواند به آن دست یابد، هر چیزی که یک انسان آرزوی داشتن آن را دارد.

این لیست شامل تمام امیال و خواسته های انسانی، تمام رؤیاهای بشر بود. او باز هم راضی نشد و دوباره و دوباره آن لیست را خواند، تا چیزی از قلم نیفتد زیرا این لیست قرار بود نقشه ی زندگی او باشد.

"خاخام لیبمن" به روستایی رفت تا یک عارف پیر را ببیند و به او گفت: «شما پیرترین فرد روستا هستید؛ شما زندگی را بیشتر از من دیده اید، شما در تمام عمرتان عارف بوده اید؛ شما هیچگاه مردی اهل خانواده و زن و بچه نبوده اید هیچ  کس با تجربه تر از شما نیست. من لیستم را برای شما آورده ام تا شاید شما بتوانید چیزی به آن اضافه کنید؛ گویا چیزی در این لیست کم است.

پیرمرد لیست را خواند سپس خندید و خودکاری برداشت او خطی روی لیست کشید و این دو کلمه را با حروف بزرگ نوشت" آرامش ذهن..." او گفت: نگران هیچ چیز دیگر نباش. تو باید به یک ادراک ساده برسی اگر بتوانی به تمام هدفهای لیستت برسی، اگر تمام این خواسته ها محقق شوند، تو هرگز معنای این دو کلمه که نوشتم را نخواهی فمید. در آخر فقط از خودت میپرسی که آیا به آرامش ذهن رسیدی یا نه؟

اما «لیبمن در پایان زندگی اش مینویسد: «امروز من متوجه شدم که حق با آن عارف بود چرا او به جای اینکه خطی روی لیستم بکشد، به سادگی آن را پاره نکرد؟ چرا آن را خُرد نکرد و دور نریخت؟ آن فقط یک تکه آشغال بود. حالا که به پایان زندگی ام رسیده ام، من مانده ام و آن دو کلمه....اگر آن روز درک می کردم که در زندگی آرامش ذهن همه چیز است شاید حالا به آن رسیده بودم. همه ی ما زندگیمان را صرف تلاش برای دستیابی به هدفهای لیستمان میکنیم.

ذهنی که به دنبال هدف هاست به سادگی یک ذهن بی قرار و ناآرام است. یک ذهـن بـی قـرار چیـزی نیسـت جـز ذهنـی کـه در جهت های مختلـف مــیـدود. این یک ذهن بی قرار و ناآرام است. آرامـش تنهـا هنـگـامـی وجـود دارد کـه ذهـن دسـت از دویدن به این سو و آن سو بردارد.


اوشو

@awareness_diamonds

ادامه مطلب قبل...

مردم نزد من می آیند و میگویند، شما به مردم مراقبه آموزش میدهید؟ مراقبه چه دستاورد و سودی دارد؟ کار کردن را آموزش بدهید!

آری...کار منافع دارد و من نمیگویم که کار کردن را متوقف کنید. ولی مایلم به شما بگویم که فایده ی کار در این است که بتوانی در لحظاتی که کار نمیکنی مسرور باشی. فایده ی کار در این است که بتوانی از کار آزاد باشی.

شش روزی که در بازار کار میکنی برای این است که روز هفتم را بتوانی با راحتی پاهایت را دراز کنی و زیر آفتاب بخوابی یا زیر سایه ی درختی بنشینی یا زنگوله ای به پایت ببندی و برقصی!

هدف از شش روز کار همین است. و اگر پنج روز کار کافی است، فقط پنج روز کار کن، دو روز دیگر را برقص. اگر چهار روز کار کافی ست، پس سه روز را برقص.... اینگونه از کار بزنید! باید از مدت کار کاست. اوقات استراحت و لذت باید افزایش یابد. هدف همان راحتی و لذت بردن است.

در زندگی کسی که استراحت و مراقبه وجود نداشته باشد، جنون و دیوانگی رخنه میکند، به محضی که کار پایان میگیرد آنان نمیدانند چه کنند....

دلیل اینکه مردمان زیادی خودکشی میکنند همین است: حالا فایده زندگی کردن چیست؟ او قطره قطره پول انباشته کرده است؛ تا کی میتواند به انباشتن پول ادامه بدهد؟ او فراموش کرده که چرا ثروت اندوزی میکند. او برای این پول انباشت میکرد که روزی بتواند در راحتی و بدون نگرانی بنشیند.

او فراموش کرده زیرا در جمع آوری ثروت فقط یک بخش از مغز فعال بوده. آن بخش فعال بوده و آن بخش دیگر مورد استفاده نبوده و آهسته آهسته پر از گردوغبار شده است.

هدف زندگی کار نیست بلکه استراحت است. هدف زندگی پول نیست بلکه مراقبه است، هدف زندگی ریاضیات نیست، بلکه شعر است. والاترین اوج زندگی علم نیست، بلکه انسان توسط دیانت به آن میرسد.

اوشو
@awsreness_diampnds

مغز دو نیمکره دارد. امروزه علم نیز تحقیقات زیادی در این مورد داشته، این تحقیقات اسرار بزرگی را فاش کرده اند.

مغز سمت راست شما که به دست چپ متصل است، منبع شعر، تجربه، احساس، هنر، خرد، سرور ،شعف ،رقص، موسیقی، جشن گرفتن و تصورات است. هرچه که شیرین است، هرچه که زنانه است، هرچه که زیباست، زادگاه تمام اینها در بخش راست مغز شما وجود دارد. دست چپ به مغز راست اشاره دارد.

دست راست شما به نیمکره چپ مغز متصل است. چپ خاستگاه و جایگاه منطق ،ریاضیات، فعالیت کارآمدی، حیله گری، سیاست بازی دنیا، نثر، علم حسابداری، بازار و کاربردهاست. تمام اینها به بخش چپ مغز مربوط میشوند.

دنیا همیشه تاکیدش روی دست راست است زیرا در دست راست کارآمدی، تخصص رياضيات، منطق، بازار، دادوستد و عملگرایی وجود دارد. دست چپ به نظر خطرناک میرسد؛ و همیشه خطرناک به نظر رسیده است.

انسان چگونه میتواند به یک شاعر اعتماد کند؟ میتوان به یک ریاضی دان اعتماد کرد، چگونه میتوانی به یک رقصنده اعتماد کنی؟! به یک دانشمند میتوان اعتماد کرد علم مفید است، رقص چه فایده دارد؟ رقص یعنی خوش بودن با خود. اما این از نظر دنیا بیهوده است.

چپ نماد خوشیهای درون است، هدفی ندارد، جهتی ندارد. جایی نمی رود. دست چپ فقط هنر زندگی در همین لحظه است با سرور و
شعف و شادمانی....


اوشو

@awareness_diamonds