تروما در بیشتر اوقات حالت نسل به نسل دارد . زنجیره آن از والدین به فرزند منتقل می‌شود ، از گذشته تا آینده کشیده می‌شود . آنچه نتوانسته‌ایم در خودمان حل کنیم به فرزندانمان منتقل می‌کنیم.
‏
فروید و پیروان معاصر او بر این باورند که یکی از الگوهای اصلی ناخودآگاه تکرار است۔ فروید ادعا می‌کند که ما آن چیزی را که نمی‌توانیم به یاد بیاوریم، تکرار می‌کنیم:《بیمار هیچ چیز در مورد آن‌چه فراموش یا سرکوب کرده به یاد نمی‌آورد، اما می‌تواند آن را بازی کند و نشان دهد۔ بیمار آن را نه به‌عنوان یک خاطره، بلکه به‌عنوان یک کنش بازتولید می‌کند؛ آن را تکرار می‌کند، البته بدون این که بداند دارد چنین کاری انجام می‌دهد》. به این طریق ترومای سرکوب‌شده به ناخوداگاه بدل می‌شود، اما در زندگی آگاهِ ما تکرار می‌شود و بارها به نمایش درمی‌آید تا زمانی که بتوانیم ترومای اکنون ناخودآگاهی را که علت آن است به یاد بیاوریم۔ مادامی که ترومای اصلی را به یاد نیاوریم، به تکرار آن ادامه خواهیم داد۔ با وجود این، به محض این که تروما را به یاد آوریم، دیگر نیازی به تکرارکردن آن وجود ندارد.
(هر چیزِ خوبی گرانبهاست و رشدِ شخصیت از گرانبهاترین چیزهاست.)
کارل یونگ

🌱مرکزمشاوره گفتمان
@goftemanclinic

.
این ریلز درباره یک حقیقت تکان‌دهنده در مغز کسانی است که زیاد می‌گویند: «ببخشید!»
​فکر می‌کنید از روی ادب زیادی عذرخواهی می‌کنید؟ کاملاً اشتباه است! ❌
​پشت این عذرخواهی‌های ساده، یک سازوکار بقای ناخودآگاه پنهان شده است که در کودکی یا تجارب سخت شکل گرفته.
​🤯 چرا «ببخشید»؟ (ریشه‌یابی علمی)
​زمانی که شما طرد شدن یا دعوا را زیاد تجربه می‌کنید، بخش هشدار مغزتان، یعنی آمیگدال، شرطی می‌شود.
​سیستم عصبی شما آرامش را مساوی با زنده ماندن می‌داند و عذرخواهی کردن تبدیل می‌شود به تضمینی ناخودآگاه برای اینکه هیچ کس از شما ناراحت نشود. شما تنش را قبل از شروع خنثی می‌کنید!
​👈 این دیگر برای جبران اشتباه نیست، بلکه برای حفظ امنیت است.
​✨ راه‌حل: قدرت نهفته در «همدلی بیش از حد»
​خبر خوب این است که پشت این رفتار، ضعف نیست؛ همدلی بیش از حد است! شما عمیقاً نسبت به احساسات دیگران آگاهید.
​پس به جای عذرخواهی، این دو کار را انجام دهید:
​اعتراف به حق خودتان: به جای "ببخشید که دیر جواب دادم" بگویید: «ممنونم که منتظر ماندی، متأسفانه کمی درگیر بودم.» (در اینجا عذرخواهی را با تشکر عوض کردید.)
​جایگزین کردن عذرخواهی: وقتی کسی به شما می‌خورد، به جای "ببخشید" بگویید: «اوضاع خوبه؟» (تمرکز را از تقصیر خودتان به امنیت دیگری منتقل می‌کنید.)
​شما لایق این هستید که در جمع‌ها فقط خودتان باشید و نخواید دائم ارزش حضورتان را ثابت کنید. چون فقط بودن‌تان، به اندازه کافی ارزش دارد.
​
🌱مرکزمشاوره گفتمان
@goftemanclinic

صبح است و طلوع مهربانی
خورشید و حریر آسمانی
ایام به کام و روزتان عشق
سرزنده و شادمان بمانی
درود صبحتون زیبا و ناب🌸

🌱مرکزمشاوره گفتمان
@goftemanclinic

⁨ وقتی نوجوان‌تان مضطرب است، «آرام باش!» کار نمی‌کند؛ آرامشِ شماست که دستگاه هشدار مغزش را خاموش می‌کند. چند قدم علمی و کاربردی:
• اول خودتنظیمی: چند دم‌وبازدم آهسته (۴–۶) و صدای آرام؛ اضطراب مُسری است، آرامش هم همین‌طور.
• نام‌گذاری هیجان: «می‌بینم دل‌شوره داری…» نام بردن، شدت احساس را پایین می‌آورد.
• اعتباربخشی به تجربه: قضاوت نکنید؛ بپرسید «چه کمکی از دستم برمیاد؟» نه «چرا این‌قدر حساس شدی؟».
• هم‌تنظیمی بدنی: کنارش بنشینید، آب/میان‌وعده سبک، گوش‌دادن بی‌وقفه.
• کوچک‌سازی مسئله: کار را به گام‌های ۱۰–۱۵ دقیقه‌ای بشکنید؛ تمرکز روی «قدم بعدی».
• کاهش محرک‌ها: کافئین، کم‌خوابی و چندوظیفگی اضطراب را تشدید می‌کنند؛ خواب منظم، نور روز، حرکت ملایم.
• بعد از آرام‌شدن، حل مسئله: زمانِ توافق برای برنامه عمل، نه وسط طوفان هیجانی.
• علائم هشدار ارجاع: حملات پانیکِ مکرر، افت شدید عملکرد، پرهیز اجتماعی طولانی، افکار آسیب به خود

🌱مرکزمشاوره گفتمان
@goftemanclinic