می‌بینم چقدر سفت و درست پای ایده‌هات وایسادی و داری داستان خودت رو می‌سازی لبخند عمیق می‌زنم.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کردم بدتر می‌شه بهتر شد و خیلی وقت‌ها فکر می‌کردم بهتر می‌شه بدتر شد. فکر کردن به این‌که بعدش چی می‌شه و ته‌ش چی می‌شه هم از اون کارهای مسخره و بی‌خودی‌ه که آدم می‌کنه.

با خیلی چیزا باید کنار بیام که دوست دارم راجع بهشون دعوا راه بندازم و شر به‌پا کنم.

هیچ نمی‌دونم دارم چه‌کار می‌کنم و جز خداحافظی و فرار کردن کار دیگه‌ای بلد نیستم. از کسانی که حتا در ظاهر معلومه که دارن چه‌کار می‌کنن بدم می‌آد. از برنامه داشتن بدم می‌اومد الان متنفرم. از شعر خوندن خوشم اومده ولی خیلی کم و در حد «وااای حرف دل منو زدی!» فقط. دنبال آرامش می‌گردم و درد و عذاب نصیبمه.
هنوز تسلیم نشدم. هنوز دستام دنبال شاخه‌ی نجات می‌گردن. ولی تاریکه و سیاهه و انگار با گلوی بریده نفس می‌کشم.

نمی‌دونم کی‌ام. هیچ شخصیتی ندارم. هیچ رنگ تابانی ندارم. چیزی برای عرضه ندارم. امشب آرومم. فردا ترسوام. دو روز بعد خالی‌ام. یک هفته بعد مضطربم. توی ماشین موقع دور زدن به خودم می‌گم تو کی هستی اصلا؟ تو راه‌پله از خودم می‌پرسم همه اینا برای چی؟ گاهی دلم می‌خواد ول کنم. بِبُرم. بِپَرم‌.
اما اما اما در طول روز یه ساعت‌هایی هست که تمامم تو مشتم جَمعه. و در طول هفته روزهایی هست که نوری توی قلبم روشنه. و در طول ماه زمانی هست که می‌درخشم. اینجوری ادامه می‌دم. برای همون یه لحظه و برای همون یه ذره.

آدم چه سقوطی می‌کنه!
کارش به کجاها که نمی‌کشه.

ایده‌هات رو ناقص اجرا کن ولی نذار تو مغزت بپوسن.