خوشم نمی‌آد از این‌که حاصل اشتباهات والدینم‌ام و تووم حلول کردن ولی خب به صلح رسیدم دیگه تقریبن با این موضوع فقط کاش یه مقدار کمتر اشتباه می‌کردن این‌طوری یه مقدار سخت شد برای من.

نیاز دارم بتونم پست‌های همه‌تون رو ویرایش کنم.

این داستان: مطمئن نیستم از انسان بودن خوشم بیاد.

دلم برای سیگار کشیدن و رانندگی کردن محمد تنگ شده. برای پیاده‌روی کردن با تارا. برای کافه رفتن با ارغوان. برای قهوه‌هایی که سامان برام می‌گرفت. برای کله‌ی صبح روبالشی دوختن مرضیه. برای بی‌خیال خندیدن با نیلی. برای حرف زدن و بودن ریحانه. برای صدای غزاله و خاطره تعریف کردن‌هاش. برای عصبانی شدن سوین. برای چت‌های طولانی و سراسر مسخره‌بازی‌مون با مهنا. برای چشم‌های اون یکی محمد. برای فیلم دیدن با شیوا. برای بغل کردن این یکی محمد. برای ساعت‌ها قضاوت و مسخره کردن عالم و آدم با سروش. برای خندیدن و شوخی‌های خشایار. برای دم واگن زیر برف ایستادن با بهاور. برای هیجان‌زده شدن سلیم. برای دست‌های مامان. برای آبان جون گفتن‌های احسان. برای آشپزی کردن و دست‌پخت محبت.
دلم امروز برای همه‌چیز تنگ شده؛ حتی برای ایوون خونه‌باغ قائم‌شهر و معلم اول دبستانم، خانوم نوری.

با توجه به این‌که سیاوش شبیه سامان حرف می‌زنه و حتی صداشم شبیه‌شه به نظرم دیگه الان حق دارم بگم دلم برای سامان تنگ شده.

خاک بر سرت احسان جون.

از آدم‌هایی که کارشون رو با دقت و حوصله انجام می‌دن خوشم می‌آد.

کله‌پاچه از بهترین تصمیمات بشره.

اگه یه زمانی خوشحالت کرده،
هیچ‌وقت وقت تلف کردن نبوده.