▪️آلبر کامو
ـــ نامه به ماریا کاسارس (١٩۴٩)

ـــ منتظرتم، منتظر آرامش شب، فقط منتظر لحظه‌ای هستم که نورِ مایلِ غروب، مرزِ روز و شب را برمی‌دارد. صلح خواهد آمد. اما من هیچ صلحی را جز درهم‌آمیختن تن‌هایمان و نگاه‌های یکپارچه‌مان نمی‌شناسم. وطن دیگری جز تو ندارم.

🎥 @CinemaParadisooo

▪️نانی مورتی

ـــ من فیلمی را دوست دارم که پُر باشد از چیزهای مختلف. این که تماشاگر هستم، به همان اندازه مهم است که کارگردانم. "کار" من به عنوان تماشاگر، همواره تأثیر زیادی بر "کار" من به عنوان کارگردان داشته است. و به عنوان یک تماشاگر، به سینما می‌روم چون می‌خواهم شگفت‌زده شوم. تحت تأثیر قرار بگیرم. بخندم. و بنابراین این همان چیزی است که خودم، در مقام کارگردانی، تلاش می‌کنم انجام دهم.

▫️Il sol dell'avvenire (2023)
▫️Dir. Nanni Moretti

🎥 @CinemaParadisooo

▪️مارسل کارنه

ـــ آنها کار خاصی انجام ندادند ـــ دستکم هیچ‌چیز مهمی. هرگز فیلمی مثل کارناوال در فلاندر، توهم بزرگ یا بچه‌های بهشت نساختند، ببخشید اگر صریح می‌گویم. آنها فیلم‌های «صمیمی» می‌ساختند با موسیقی‌ای سطحی و تکراری ـــ مثلاً تروفو.

نمی‌خواهم تروفو را نقد کنم، اما یک روز برای افتتاح یک سینما در حومه شهر رفتیم که دو سالن داشت: سالن تروفو و سالن کارنه. با هم روی صحنه رفتیم. یادتان باشد تروفو اسم مرا به گِل کشیده بود، اما من از این که نامم کنار نام تروفو قرار گرفته بود، بسیار مفتخر بودم. مطمئن نیستم او هم همین حس را داشت. او حرف‌های نیشدار زیادی درباره من زده بود... به هر حال، او هیچ نظری نداد که بعد از ده سال کار ساده‌ای بود. او سخنرانی‌اش را اینطور تمام کرد: "من بیست‌وسه فیلم ساخته‌ام و همه‌شان را می‌دهم تا فقط بچه‌های بهشت را ساخته باشم." بعد از این حرف چه می‌توانستم بگویم؟ هیچی. او این را جلوی سیصدچهارصد نفر گفت، اما هیچ‌وقت ثبت نشد.

▫️Children of Paradise (1945)
▫️Dir. Marcel Carné

🎥 @CinemaParadisooo

‍ ‍ ‍ ‍
▪️ابراهیم گلستان
ـــ سی سال و بیشتر با مهدی اخوان ثالث ــ دنیای سخن ــ آبان ١٣۶٩

ـــ روز رسيدنش به هديه کتابی به من بخشيد که يک جنگ از شعرهای نو فارسی بود. يک چند روز بعد ازم پرسيد آن را چگونه می‌بينم. گفتم؛ در اين جنگ از آنهايی که شعرشان بی‌پاست برگزيده‌هايی هست؛ بعد رفتم آن جلد لاغر آکنده از بيان زندۀ بيدادگر را که سال‌ها پيش با عنوان «با تشنگی پير می‌شويم» در آمد، در آوردم. از آن برايش تکه‌ها خواندم. شعر کار خود را کرد. خود را می‌گرفت نگريد، که عاقبت نتوانست. افتاد به هق‌هق. بلند شد رفت. بعد که آمد گفت: اين از کجا آمد، کيست؟ گفتم: همين ديگر. بی‌خبر هستيم. به خود گفتم، و همچنان همیشه می‌گویم، در دلان تنگ هیاهوی پرت غافل می‌شویم از دنیایی که در همسایگی زندگی دارد. گفت مثل رگ بریده خون زنده ازش می‌ریخت. گفتم همین دیگر. گفت اسمش هم به گوش من نخورده بود، اسمش چیست؟ گفتم همین دیگر. اشکال از اسم و آشنایی با اسم می‌آید. از روی اسم چه می‌فهمیم ؟ اسمش بنا به آنچه معروف است شهرزاد است. گفت نشنیده بودم من. گفتم شاید هم دیگر خودش نمانده باشد که باز بگوید تا بعد اسمش را در آینده یاد بگیریم. به هرصورت، اول شاعر نبود. می‌رقصید. نگاهم کرد. شاید از فکرش گذشت که دستش می‌اندازم، که دورباد از من در حق دوست. گفت ما تمام می‌رقصیم. گفتم بعضی بسیار بد جفتک می‌اندازند. و بعد رفتیم توی آفتاب نشستیم. غنیمت بود. کتابش را برداشت شروع کرد به خواندن...

▪️کبری امین سعیدی با نام هُنری شهرزاد ــ هنرپیشه، شاعر و نویسنده و یکی از نخستین فیلمسازان زن ایران
ـــ زاده ۱۸ آذر ۱۳۲۹
ـــ درگذشتهٔ ٢٧ مرداد ١۴٠۴

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo