‍ ‍ ‍
▪️اینگمار برگمان
ـــ مصاحبه با یان آگید (۲۰۰۲)

ـــ پدر و مادرم هر دو به سینما می‌رفتند و عاشق فیلم بودند. فقط یک بار را به یاد می‌آورم که مادرم از من سخت عصبانی شد. آن زمان باید هجده ساله می‌بودم و تازه‌ترین فیلم ژولین دوویویه را دیده بودم. به مادرم گفتم: «حتماً باید این فیلم را ببینی.» والدینم با جدیت تمام این پیشنهاد مرا پذیرفتند و به تماشای فیلم «پپه لو موکو» (۱۹۳۷) رفتند. مادرم پس از دیدن فیلم، خشمگین شد. فیلم دوویویه برای وزیر اریک برگمان و همسرش، سرگرمی مناسبی نبود. پرسیدند: «چطور چنین آثار پست و غیراخلاقی‌ای را دوست داری؟» پس از آن، هرگز فیلمی به والدینم توصیه نکردم. خاطره این اتفاق هنوز برایم زنده است.

این خاطره، رویداد دیگری را در جشنواره‌ای در فرانسه در اواخر دهه ۱۹۶۰ به یادم می‌آورد. دلیل حضورم در آنجا را به خاطر نمی‌آورم. در برابر جمعی از روزنامه‌نگاران بودم و کسی پرسید چه فیلم‌هایی بیشترین تأثیر را بر من گذاشته‌اند. بی‌درنگ پاسخ دادم که کارنه و دوویویه تأثیری سرنوشت‌ساز در تصمیم من برای کارگردان شدن داشته‌اند. در فاصله سال‌های ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹، عمیقاً تحت‌تأثیر فیلم‌های «بندرگاه مه‌آلود»، «هتل شمالی» و «روز برمی‌آید» ساخته کارنه و همچنین «پپه لو موکو» و «دفترچهٔ رقص» اثر دوویویه قرار گرفته بودم. فکر می‌کردم اگر روزی کارگردان شوم، دوست دارم فیلم‌هایی به سبک کارنه بسازم. آثارش مرا به شدت تحت تأثیر قرار داده بود. اما وقتی در آن جشنواره فرانسوی از کارنه و دوویویه نام بردم، حاضران با خنده‌ای تمسخرآمیز واکنش نشان دادند. از نگاهشان می‌فهمیدم که می‌گفتند: «این برگمان چقدر احمق است!» اگر نام ژان رنوار را برده بودم، بی‌تردید پذیرفته می‌شد. اما چطور کسی می‌توانست در دل خود باور داشته باشد که کارنه و دوویویه ارزشی دارند؟

اگر اشتباه نکنم، در آن دوره «سیاست مؤلفان» محبوبیت زیادی داشت. تحت‌تأثیر دیدگاه‌های فرانسوا تروفو، بسیاری از منتقدان بانفوذ فرانسوی آنچه را «سینمای پدربزرگ‌ها» می‌نامیدند، طرد کرده بودند. ژان-لوک گدار به عنوان بت سینمای جدید ستایش می‌شد. بنابراین ادای احترام من به آن دو کارگردان سنتی، خطایی نابخشودنی محسوب می‌شد! اما من هنوز هم با شوق و لذت فیلم‌هایشان را تماشا می‌کنم و معتقدم آثارشان بسیار ارزشمند است. آن‌ها نوعی اندوه، لطافت و درکی ظریف از عواطف انسانی را منتقل می‌کنند که به نظر من فوق‌العاده است.

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo

▪️اینگمار برگمان

ـــ معمولا بعد از صبحانه پیاده‌روی می‌کنم، سه ساعت می‌نویسم و پس از ناهار به مطالعه می‌پردازم. شیاطین از هوای تازه گریزان‌اند و ترجیح می‌دهند آدم با پای یخزده در تختخواب بماند. برای کسی مانند من که زندگی‌اش سراسر آشفتگی است و پیوسته در تلاش برای ایجاد نظم است، پایبندی به این قوانین و روال‌های روزانه امری حیاتی است. اگر به خود آزادی کامل بدهم، هیچ کاری به سرانجام نخواهد رسید.

— Ingmar Bergman’s reading nook, Faro Island.

🎥 @CinemaParadisooo

▪️دنی ویلنوو
ـــ دربارۀ دو فیلم «بلید رانر» (۱۹۸۲) و «بلید رانر ۲۰۴۹» (۲۰۱۷) در مصاحبه با مجله تایم (۲۰۱۷)

ـــ در فیلم اول، بیننده شاهد لایه‌های مختلف تاریخی بود. در اکثر فیلم‌های علمی-تخیلی، جهان ارائه‌شده صرفاً تصویری از آینده است، اما در نسخه اصلی بلید رانر، بیننده سنگینی غبار گذشته را به روشنی حس می‌کرد. این همان کیفیتی بود که می‌خواستم در فیلم خودم احیا کنم. برایم مهم بود که همانند نسخه اول، به روح سینمای نوآر وفادار بمانیم. هدفم خلق فضایی بود که آن حس غم‌انگیز و زیبا را ـــ که در فیلم اول چنین تأثیرگذار بود ـــ در خود داشته باشد. می‌خواستم جهانی خلق کنم که اگرچه سرشار از تاریکی و نومیدی است، اما همچنان جرقه‌هایی از زیبایی را چه از دل فناوری و چه از ژرفای انسانیت در خود جای داده باشد.

▫️Blade Runner (1982)
— Dir. Ridley Scott
▫️Blade Runner 2049 (2017)
— Dir. Denis Villeneuve

🎥 @CinemaParadisooo

▪️دنی ویلنوو

ـــ از همان آغاز کار فیلمسازی‌ام، به شکلی ژرف و تأثیرگذار با پیچیدگی‌های جهان مواجه شدم. کارم را با ساخت مستندهایی در تنهایی و سفر به گوشه و کنار جهان شروع کردم ـــ از بیشتر مناطق آسیا و خاورمیانه گرفته تا اروپا و شمال آفریقا. به آمریکا سفر کردم و بیشتر نقاط دنیا را از نزدیک دیدم. در جوانی با انبوهی از نگرش‌های گوناگون نسبت به زندگی روبه‌رو شدم؛ نگرش‌هایی که در هرکدام، صاحب‌آن باور داشت پاسخ درست را یافته است. این تجربه، شک و تردیدی عمیق همراه با فروتنی در من پروراند، وقتی فهمیدم جهان تا چه اندازه خاکستری است. همه چیز به دیدگاه و جایگاه انسان بستگی دارد ـــ به این که در کدام سوی مرزها ایستاده‌ای.

به عنوان فیلمساز، خود را متعهد می‌دانم که از همه توانم برای نمایش این پیچیدگی استفاده کنم و پل‌هایی برای درک متقابل بسازم. من با نگاه سیاه و سفید میانه‌ای ندارم. از روشی که سیاستمداران امروز جهان را به مردم نشان می‌دهند هم خوشم نمی‌آید. دوقطبی‌سازی جامعه خطرناک است. من پیچیدگی و گفت‌وگو را ترجیح می‌دهم، بله.

▫️Denis Villeneuve
— October 3, 1967 – present.

🎥 @CinemaParadisooo

▪️ویتوریو تاویانی
ـــ در مصاحبه با سایت اند ساوند (۲۰۱۳)

ـــ وقتی از پائولو و من دربارهٔ سینمای ایتالیای پس از جنگ می‌پرسند، همیشه از استعارهٔ درخت استفاده می‌کنیم: ریشه‌هایی که در اعماق زمین جای گرفته‌اند، روسلینی، ویسکونتی و دسیکا هستند و شاخه‌های بالایی کارگردانانی مانند ما، برتولوچی، فرری، اسکولا و دیگرانند.

🎥 @CinemaParadisooo