پزشکیان:

من به روزی فکر می‌کنم که نه نفت داریم و نه گاز! آیا آن زمان باید بمیریم؟

نه جناب پزشکیان! با نبودن نفت و گاز نمی‌میرید، بلکه مجبور می‌شوید با بقیه کشورها آدم‌وار رفتار کنید، از عار و عور و گنده‌گوزی و لگدپرانی به این دولت و آن دولت دست بردارید، دنبال تجارت با هر که به نفع‌تان باشد باشید، ایدئولوژی‌های باطل‌تان را فدای واقعیت‌های زندگی کنید (و نه برعکس!). یعنی همان کارهایی که مثلا چینِ بدون نفت و گاز در دو سه دهه گذشته انجام داد.

خلاصه که نبود نفت و گاز برای ایدئولوگ و برای گنده‌گوز درد دارد، ولی لااقل مجبورش می‌کند واقعیت‌ها را ببیند.

سردار رحیم صفوی:

اخیراً یک نفر از اسرائیل آمده و می‌گوید:موشک‌های ایرانی محوطه‌ای به اندازه ۳ کیلومتر در ۳ کیلومتر را تخریب می‌کردند!!

ها کاکو! ما هم یک پژو ۲۰۶ داریم از آبادان تا خود پاریس را یک ساعته باهاش می‌ریم!

خیلی‌ها خیال می‌کردند که «پسر شریف»، جناب دکتر مدنی‌زاده، چون از جمع «نخبگان» (آن هم از نوع دانشگاه شریفی آن) است، با وزیر اقتصاد شدنش در اقتصاد کاری خواهد کرد کارستان! ایشان الان اعلام کرده که تورم و قیمت ارز ربطی به ایشان ندارد (که حرف درستی است، چون کار بانک مرکزی است که وزارت اقتصاد بر آن تسلطی ندارد). ولی آیا این جناب نخبه شریفی، با آن رزومه «علمی»، این قدر هوش نداشت که نکات بدیهی زیر را بداند؟
۱- وزارت اقتصاد نقش زیادی در اقتصاد ندارد! وزارت نکبت صمت و بانک ملعون مرکزی خیلی خیلی در اقتصاد موثرتر و نقش‌آفرین‌ترند.
۲- زمانی وزارت اقتصاد را قبول کرد که بوی جنگ و‌ تحریم را حتی کسانی که قوه بویایی خود را از دست داده بودند حس می‌کردند. آیا نمی‌دانست که عواقب اقتصادی اینها هر گونه اصلاح اقتصادی را غیرممکن خواهد ساخت، به علاوه اینکه برای او هم بدنامی خواهد آورد؟

یا شاید می‌دانست، ولی نتوانست در برابر وسوسه وزیر شدن (این آرزوی نهایی ۹۰درصد استادان دانشگاه) مقاومت کند.

حرام‌ترین حرام اقتصادی، به روایت تصویر!

#تورم

روایت‌هایی که از کرۀ شمالی یا شوروی زمان استالین موجودند یا بعضی رمان‌های دیستوپیایی که می‌شناسم همگی اینطوری‌اند که مردم در اوج بیچارگی و گرسنگی و ذلت به سر می‌برند ولی کسی جرئت اعتراض و حتی اشاره به شرایط وخیم زندگی مردم ندارد. در عوض همه دائماً باید سپاسگزار حکومت به‌ویژه رهبر عالیقدر و حزب حاکم باشند که مردم را به مسیر خوشبختی هدایت کرده است. مدام در تریبون‌های رسمی - تنها تریبون‌های موجود - گفته می‌شود که مردم دیگر کشورها همه حسرت شرایط ما و رهبری ما را می‌خورند.

حالا به این موضوع اشاره کردم که شرایط خنده‌دار و در عین حال تأسف‌بار خودمان را توضیح دهم که فکر نمی‌کنم تاکنون به مغز هیچ رمان‌نویسی در سرتاسر جهان خطور کرده باشد. در اینجا حکومت و هواداران آن نمی‌گویند شما خیلی خوشبخت هستید، بلکه صدر تا ذیل حکومت به شدت به وضع موجود اعتراض دارند! نه‌تنها اعتراض دارند گاهی طلبکار هم می‌شوند و به دستاویز یک انتخابات مسخره هر دوره یکی از جناح‌هایش روبه مردم می‌گویند این چه وضعی است که درست کرده‌اید! این دیگر درجه‌ای از بی‌چشم‌ورویی است که حتی به عقل استالین هم نرسیده بود و فکر می‌کنم یکی از محصولات بومی باشد.